"I Too Can Speak About Education" By Alak Dorshi


As the online debate surrounding proposed “reforms” to bilingual education in Amdo continues, High Peaks Pure Earth presents an English translation of an important voice in that debate, that of prominent lama, scholar and Professor, Alak Dorshi (Dorshi Rinpoche). 

One early piece on this topic was Tsering Kyi’s open letter to the Party Secretary of Tsolho which was written on April 4, 2017 and this openly critical essay by Alak Dorshi was circulated on WeChat on April 11, 2017. Even though the essay was deleted from WeChat very quickly, this particular WeChat link has stayed up
Alak Dorshi’s essay was written in Chinese and translated into Tibetan by Teba Tenpa. The English below has been translated from the Tibetan version.

“I Too Can Speak About Education”
By Alak Dorshi

Translated from Chinese by Teba Tenpa

Alak Dorshi – Tibetologist, translator, Buddhist scholar, author, and senior Professor at the Northwest University for Nationalities.

Recently I have seen a lot of writings on the internet, like “30 Letters to the Party Secretary of Qinghai Hainan Prefecture”, and “Rebuttal from my Sick Bed”. Nationality experts and professors, students and officials, and many ordinary people are writing letters out of concern for minority education and debating the issue on the internet. This is an issue of national importance, and nationality education departments at various levels and concerned officials should welcome it and listen with humility. As an old teacher with over 60 years of work on the front lines of nationality education, I also have something to say.
I began in teaching Tibetan language in 1953, first in primary school, then middle school, university, post-graduate research and doctoral research, so I have lived through what nationality officials call the “golden age of nationality work” as well as the stormy years.
From Liberation up to 1956, the central government and local governments paid great attention to nationality autonomy. At that time, nationality officials were trained and governments in nationality areas promoted nationality culture, Chinese officials working in those areas had to learn the nationality language, respect nationality traditions and customs, respect religious belief, and keep friendly relations with nationality officials and so on, so that minority nationalities and the Chinese nationality became like members of the same household, and everyone felt relaxed in a harmonious social atmosphere. Under these social conditions, firm foundations were laid for nationality education work, and great progress was made.
During the Cultural Revolution, the foundations of nationality unity laid after Liberation were destroyed. Nationality culture and education suffered an unprecedented disaster, all the nationalities’ institutes down to primary and middle schools in nationality areas were done away with, and nationality teachers sent down to do labour at the grassroots. Educated people were labelled “level 9”, [condemned as] “landlords, counterrevolutionaries, bad elements, rightists” and so on, placed under the [Peoples’] “dictatorship” and subjected to struggle.
After the 3rd plenum of the 11th Party Congress, there was a reevaluation, the falsely accused were rehabilitated, nationality education policy reinstated and nationality education revived, so that people called Reform and Opening Up the “second Liberation”. In over 30 years of Reform and Opening Up, China’s society has been entirely transformed, has gone from poverty to being the world’s second largest economy. This was the glorious result achieved by Reform and Opening Up.
Starting from square one after Reform and Opening Up, nationality middle schools, primary schools and specialised institutes were revived in the five Tibetan provinces, and some nationalities institutes were promoted to the level of universities. On the basis of nationality language instruction, nationality language graduate and doctoral-level research could be established, and a large number of qualified specialists trained. In these 30 years, nationality education greatly progressed, both quantitatively and qualitatively, and a good scenario of progress was created.
In overall terms, China’s education [system] does not rank among the top 20 educationally advanced countries in the world. This is completely out of step with China’s economic development, a matter of shame for our education professionals, and a blot on the country.
The main issue in China’s educational backwardness is that primary and middle schools strive to upgrade their status in a one-sided way, and universities treat short-term gains as the most important, tailor vocational [education] to employment, and so on, which violates the spirit of educational science. For years, lip service has been paid to education reform, but with no result so far. Under these conditions, nationality education is trapped in a rigid frame, incapable of [generating] particular characteristics or transformative development.
According to what is being said on the internet, “In educational work in some provinces and prefectures, red letter notices from the local government clearly state that minority nationality languages are to be withdrawn within a defined period, first from senior middle, then junior middle, then primary schools, and “substituted” with the common national language, in a transition to single-language medium instruction in minority nationality areas. The result will be the removal of minority nationality languages, and the traditional culture they express, from the education system”, and “Such approaches are deeply unpopular among the minority nationality public, and there is fear for the future of their language and the cultural traditions it transmits…”
If there really are such “red letter notices”, this is not just a matter of “upsetting the minority nationality public” but a serious policy failure. Our country is a multinational republic, and if we look at the record, the “equality of nationalities” is there in the “Founding principles of the Republic” and in the later “Constitution”. The “Freedom of each nationality to use and further its own language” is clearly stated there.
The unity of nationalities is the foundation for actualising their equality, and since language and culture is the main characteristic of a nationality, it defines a nationality, or to put it reductively, nationalities are defined by the specific culture proper to each. “Nationality education” means “education in nationality culture” – otherwise what difference is there between “nationality education” and “general education”?
China’s national minorities are in differing predicaments, and many of their languages are unwritten. It is important that practice proceed from taking account of the circumstances. In minority nationality areas with established written languages, like Mongol, Tibetan and Uighur, nationality education should principally use that nationality’s language to raise its overall standard of education. This kind of nationality education represents the actualisation of educational equality and linguistic-cultural equality, whereas marginalisation of nationality language, or announcing the withdrawal of nationality language from elementary education is an illegal violation of the constitution of our country, an undisguised form of discrimination against minority nationalities that risks setting nationalities against each other, destroying nationality unity, and destroying the basis for regarding our country as a united one.
The Tibetan people inhabiting the entire plateau of the roof of the world with unbroken continuity and undiminished sense [of self] may be relatively backward in objective terms, but have gradually built up excellent cultural foundations over the past millennium. In a hostile environment, elevated, cold and low in oxygen, they established a unique nationality and cultural transmission, and attained cultural achievements admired by educated people the world over. This distinct and unique culture is a glittering jewel in the intellectual treasury of the East
The Sangpu seminary, the first Tibetan higher education institute, based on the Nalanda Buddhist university in India, was established in the 11th century – 800 years before Beijing University. The number of Tibetan printed books and literary sources in existence so far is getting on for 100,000, and calculating that each of them contains 300,000 words, that is a number of astronomical scale. Which people would accept that such a continuity of human knowledge should be put to an end? The outcome of the “Great Cultural Revolution” of Chinese history decimating history and culture, popular values and ethics, and social order, and the lesson of the pursuit of mistaken nationality policies leading to the breakup of the Soviet Union, should be learned. As Socrates said “Humans will make mistakes, but they should learn not to repeat them.”
In recent years in Tibetan areas, self-deluding and arbitrary policy documents in violation of the national constitution and nationality laws, which do not fully respect the Party’s nationality policies or consult expert or public opinion have upset the public time and again. When this happens, the authorities resort to the use of force, those in authority go after the public, and use the convenient brutality of stability maintenance measures to try and solve the problem. These attempts have only one outcome – to inflame public sentiment and sow the seeds of calamity. Stability maintenance work does not mean “throwing water on the flames”, but quelling the “source of the fire”. This has not been considered carefully enough by the authorities.
If the government and the school system do not allow the role of traditional culture, or even deliberately remove the environment in which it can thrive, public confidence in their authority will wane. If the public no longer see the government as dependable or worthy of expectation, people in many rural areas will undertake the revival of Tibetan language themselves. Examples of Tibetan literacy groups being set up can be seen everywhere. To have the maintenance of traditional culture fall on the common people is not the doing of a government that enjoys the people’s confidence.
Among the writings circulating on the internet, some use sharp language, others are emotive, but all are indicative of the nationality’s aspirations. The era of “orders issued from on high” is over, the addressing of appeals, opinions and strategies to the government and leaders is a tangible sign of public hope in the government, and rather than seeing this as “irregular” and attempting to suppress public opinion, opinion should be gathered over the long term, and not allowed to become an “inarticulate roar”.

One Comment

  1. མཁས་དབང་ཨ་ལགས་དོར་ཞི་རིན་པོ་ཆེས་མི་རིགས་སློབ་གསོ་གླེང་བ-བོད་འགྱུར་མ།3
    འཛམ་གླིང་ཡང་རྩེ་མདོ་དབུས་མཐོ་སྒང་དུ་རིགས་རྒྱུད་མ་ཆད་རིག་པ་མ་ཉམས་པར་གནས་པའི་བོད་མི་རིགས་འདི། ལྟོས་བཅས་ཀྱིས་བཤད་ན་ཕྱི་དངོས་པོའི་སྒོ་ནས་རྗེས་ལུས་ཐེབས་ཡོད་རུང་། འདས་པའི་ལོ་ངོ་སྟོང་ཕྲག་རིང་ལ་རིམ་གྱིས་ཆགས་པའི་རིག་གནས་ཀྱི་རྨང་གཞི་ཧ་ཅང་ཕུན་སུམ་ཚོསགས་པ་ཡོད། མཐོ་ཞིང་གྲང་ལ་གསོ་རླུང་དཀོན་པའི་ཁོར་ཡུག་འཇིགས་སུ་རུང་བ་འདིས་ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པའི་མི་རིགས་རྒྱུད་རྒྱུ་དང་རིག་གནས་རྒྱུད་རྒྱུ་བསྐྲུན་ཡོད་ལ། རིག་གནས་ཐོག་ཏུ་བླངས་པའི་གྲུབ་འབྲས་ཀྱིས་འཛམ་གླིང་གི་ཤེས་ལྡན་ཡོངས་ཀྱི་མིག་དབང་འཕྲོག་པར་བྱས་ཡོད། ཐུན་མིན་ཁྱད་ཆོས་ལྡན་པའི་རིག་གནས་དེ། ཤར་ཕྱོགས་ཤེས་རིག་ནོར་མཛོད་ཁྲོད་དུ་བཀྲག་མདངས་འཚེར་བའི་ནོར་བུ་ཞིག་ཏུ་གྱུར་ཡོད།
    དཔལ་རྒྱ་གར་ནཱ་ལེནྡྲའི་ནང་བསྟན་སློབ་གླིང་ཆེན་མོའི་སྒྲིག་སྲོལ་གཞིར་བཟུང་ནས་བཏབ་པའི། བོད་མི་རིགས་ཀྱི་མཐོ་རིམ་སློབ་གླིང་ཐོག་མ། གསང་ཕུའི་བཤད་གྲྭ་དེ་སྤྱི་ལོ་དུས་རབས་བཅུ་གཅིག་པའི་ནང་དུ་བཙུགས་པ་ཡིན་ལ། དེ་ནི་པེ་ཅིང་སློབ་ཆེན་ལས་ཀྱང་ལོ་ངོ་༨༠༠ཡིས་སྔ་བར་བྱུང་ཡོད། ད་ཡོད་བོད་ཡིག་ཐོག་ཨི་གི་དཔེ་དེབ་དང་དཔྱད་གཞིའི་ཡིག་རིགས་ཤིང་པར་མ་པོ་ཏི་ཁྲི་༡༠ལ་འབུད་ཅིང་། པོད་རེའི་ཡིག་གྲངས་ཁྲི་༣༠ཡིན་པར་གཞིར་བཞག་གིས་བརྩིས་ན། གྲངས་འབོར་དེ་ནི་གནམ་རིག་སྐར་རྩིས་ཀྱི་རྩིས་གཞི་ཞིག་ཏུ་གྱུར་ཡོད། འདི་ལྟ་བུའི་མིའི་རིགས་ཀྱི་རིག་གནས་འདིའི་རྒྱུན་ཐག་གཅོད་དགོས་ཟེར་ན། མི་རིགས་སུས་དང་དུ་ལེན་རྒྱུ་རེད་དམ། ཀྲུང་གོའི་ལོ་རྒྱུས་སྟེང་གི་“རིག་གནས་གསར་བརྗེ་ཆེན་མོ་”ཟེར་བ་འདིས། ལོ་རྒྱུས་དང་རིག་གནས། མང་ཚོགས་ཀྱི་བསམ་བློ་ཀུན་སྤྱོད། སྤྱི་ཚོགས་སྒྲིག་གཞི་བཅས་ལ་གཏོར་བརླག་ཆེན་པོ་བཏང་བའི་མཇུག་འབྲས་དང་། མི་རིགས་གནད་དོན་ཐད་ནོར་འཁྲུལ་ཅན་གྱི་སྲིད་ཇུས་ལག་བསྟར་བྱས་པའི་ཉེར་ལེན་ལ་བརྟེན་ནས་ཁ་འཐོར་དུ་གྱུར་བའི་ཨུ་རུ་སུའི་དོན་དངོས་བཅས་ལས་ཉམས་མྱོང་དང་བསླབ་བྱ་བསྡུད་ལེན་བྱེད་དགོས། སོག་ཁི་རེ་ཋི་ཡིས། “མི་ཡིན་ན་ནོར་འཁྲུལ་བཟོ་ཆོག་མོད། འོན་ཀྱང་། ནོར་འཁྲུལ་གཅིག་དེ་བསྐྱར་ལྡབ་བྱེད་མི་རུང་།” ཅེས་གསུངས་ཡོད།
    ཉེ་བའི་ལོ་འགར་བོད་ཁུལ་དུ། མི་རིགས་སློབ་གསོའི་ཐོག་ནས་ཆེད་ལས་མཁས་པ་དང་མང་ཚོགས་ཀྱི་བསམ་འཆར་བསྡུ་ལེན་མི་ཅིང་། ཏང་གི་མི་རིགས་སྲིད་ཇུས་ལག་ལེན་མཐིལ་ཕྱིན་མི་བྱེད་པར། རང་བློས་ཁེབས་ཚོད་དང་རང་སྣང་གང་དྲན་གྱིས། རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་རྩ་ཁྲིམས་དང་མི་རིགས་ཀྱི་བཅའ་ཁྲིམས་ལ་འགལ་བའི་སྲིད་ཇུས་ཡིག་ཆ་བཏོན་ནས། མང་ཚོགས་ཀྱི་འདོད་བློ་མ་ཁེངས་པའི་གནས་ཚུལ་ཡང་དང་ཡང་དུ་འབྱུང་གི་ཡོད། དོན་དག་ཅིག་བྱུང་རྗེས། ལམ་སེང་གཞུང་ཕྱོགས་ཀྱི་བཙན་ཤུགས་བེད་སྤྱད་ནས། འགན་ཁུར་ཚང་མ་མང་ཚོགས་ཀྱི་སྟེང་དུ་འདེད་ཅིང་། སྟབས་བདེ་རྩུབ་སྤྱོད་ཀྱི་བརྟན་བརླིང་སྲུང་སྐྱོང་གི་ལག་ཐབས་བཀོལ་ནས་གནད་དོན་ཐག་གཅོད་བྱེད་ཐབས་བྱེད་ཀྱི་ཡོད། འདི་ལྟ་བུའི་བྱེད་ཐབས་ལ་མཇུག་འབྲས་གཅིག་མ་གཏོགས་མེད་ཅིང་། དེ་ནི་དམངས་སེམས་དཀྲུགས་ནས། ཆག་སྒོའི་ས་བོན་བཏབ་པ་ཡིན། བརྟན་བརླིང་སྲུང་སྐྱོང་གི་ལས་ཀ་ཞེས་པ་ནི། “ཆུ་སྟོར་ནས་མེ་གསོད་པ་”མ་ཡིན་པར། “མེའི་རྩ་བ་”མེད་པར་བྱ་རྒྱུ་དེ་རེད། འདིའི་ཐད་ལ་གཞུང་ཕྱོགས་ནས་བློ་རྣལ་དུ་ཕབ་ནས་བསམ་བློ་བཏང་མེད།
    སྲིད་གཞུང་དང་སློབ་གྲྭ་ཁག་གིས་སྲོལ་རྒྱུན་རིག་གནས་ཐད་ལ་ནུས་པ་ཅི་ཡང་འདོན་གྱི་མེད་ལ། ད་དུང་མཐའ་ན་རྐང་བཙུགས་ནས་སྲོལ་རྒྱུན་རིག་གནས་ལ་འཚོ་གནས་ཀྱི་ཁོར་ཡུག་མེད་པར་བཟོ་བའི་རྣམ་པ་ཡང་ཡོང་གི་ཡོད་ལ། འདིས་མང་ཚོགས་རྣམས་སྲིད་གཞུང་ལ་ཡིད་ཆེས་ཤོར་དུ་འཇུག་གི་ཡོད། མང་ཚོགས་ཀྱིས་སྲིད་གཞུང་ནི་རྟེན་ས་དང་རེ་ས་ཞིག་མིན་པ་མཐོང་ནས། ཞིང་འབྲོག་ས་ཁུལ་མང་བོ་ན་མང་ཚོགས་རང་ཉིད་ཀྱིས་བོད་སྐད་ཡིག་སླར་གསོའི་བྱེད་སྒོ་སྤེལ་གྱི་ཡོད་ལ། བོད་ཡིག་སློབ་སྦྱོང་རྩ་འཛུགས་ཚུགས་བཞིན་པའི་དཔེ་མཚོན་ག་ས་གང་དུ་མཐོང་རྒྱུ་ཡོད། སྲོལ་རྒྱུན་རིག་གནས་རྒྱུན་འཛིན་གྱི་ལས་ཀ་དམངས་ཁྲོད་ལ་དེད་པ་འདི་ནི། དམངས་སེམས་འགུག་ནུས་པའི་སྲིད་གཞུང་གི་བྱ་སྤྱོད་ཅིག་མ་ཡིན།
    དྲ་ཐོག་ནས་སྤེལ་བའི་རྩོམ་ཡིག་ཁྲོད་དུ། འགའ་རེས་ཚིག་སྦྱོར་རྣོ་ངར་ཅན་སྤྱད་ཡོད་ལ། ལ་ལ་སེམས་ཚོར་གྱིས་དྲངས་པའི་སྐད་ཆ་བཤད་ཡོད་མོད། ཚང་མའི་ནང་དོན་ནི་སྤྱིའི་ཆ་ནས་ངོས་དང་ཟུར་མི་འདྲ་བའི་མི་རིགས་བསམ་འདུན་མཚོན་ཡོད། “ཁྲི་རྟའི་འཚེར་སྐད་གནོན་པའི་”དུས་རབས་དེ་ཡོངས་སུ་འདས་ཟིན་ལ། སྲིད་གཞུང་དང་འགོ་ཁྲིད་ལ། རེ་བ་དང་བསམ་འཆར། ཐབས་ཇུས་བཅས་འདོན་པ་ནི་མང་ཚོགས་ཀྱིས་སྲིད་གཞུང་ལ་རེ་བ་བཅངས་པའི་མངོན་རྟགས་ཡིན་པས། འདི་ནི་“རྒྱུན་ལྡན་མ་ཡིན་པར་”བརྩིས་ནས་བསམ་འཆར་གྱི་ལམ་བུ་འགོག་པའི་བྱེད་ཐབས་དེ་བཀོལ་མི་རུང་ལ། མང་ཚོགས་ཀྱི་བསམ་འཆར་དེ་ཡུན་རིང་ལ་བསགས་ནས། རིམ་བཞིན་“སྐད་མེད་པའི་འབྲུག་སྒྲ་”རུ་འགྱུར་དུ་འཇུག་མི་རུང་ངོ་།།
    ལོ་ཙཱ་བའི་གསལ་བཤད་ཁག་གསུམ།
    1. ཨ་ལགས་ཀྱི་རྩོམ་འདི་ཁ་སང་ནས་མཐོང་བྱུང་ལ། གནད་འགག་གི་སྐབས་སུ་མི་ཆེན་ཁོང་འདྲ་གདོང་ལ་བུད་པ་འདི་མི་རིགས་ཀྱི་བསོད་ནམས་རེད་བསམ་ནས། ཧ་ཅང་དགའ་བོ་བྱུང་།
    2. སྤྱིར་ད་ཐེངས་ཀྱི་མཚོ་ལྷོའི་སློབ་གསོའི་ཐད་ལ་ཚང་མ་མཉམ་འུར་ཡག་པོ་བྱས་སོང་ལ། དེ་མཐུན་གྱི་གྲུབ་འབྲས་ཀྱང་ཡོད་རྒྱུ་རེད་སྙམ། འོན་ཀྱང་། བཀྲ་ཤིས་སྣ་ནག་མ་དང་ལྷན་ཅིག་ཏུ་ཟེར་བ་ལྟར། ད་ཐེངས་འདིའི་ནང་དུ་མི་སུའི་རིགས་མཉམ་ཞུགས་བྱས་མེད་པའི་ཐད་ལའང་ཚང་མས་དོ་སྣང་བྱུང་ཡོད་ལ། དེ་ཐད་རྩོད་པའང་བྱང་ཡོད། དེ་དག་ནི་རིགས་སུ་བགར་ན་གཉིས་ཡོད། རྒྱ་མོ་ཞིག་གིས་དྲ་ཐོག་ཏུ་བོད་པ་བཙོག་རབས་དང་དབུལ་རབས་བཤད་དུས་གྲི་ཚུན་ཆད་ངོམ་མཁན་དང་། རྒྱ་མི་འཁྲབ་སྟོན་པ་ཞིག་བླ་མའི་ཁྲི་ལ་བཀོད་པར་ཧ་ལས་ལས་བྱས་ནས་དྲ་བ་ཡོངས་རྫོགས་སྡིགས་དམོད་ཀྱིས་གང་བར་བྱེད་མཁན་གྱི། བོད་ཡིག་གཙོ་བོའི་སློབ་གསོ་མ་མྱངས་པའི་བོད་པ་ཁག་དང་། ནམ་རྒྱུན་ཆོས་རིག་ཁ་ལ་འཁྱེར་བའི་སེར་མོ་བོའི་སྡེ་རེད། རིགས་སྔོན་མ་འདི་དག་གིས། ཁོང་ཚོས་ངོ་གདོང་དམར་པོར་གྱུར་ནས་སྲུང་སྐྱོབ་བྱེད་དགོས་ཞེས་རྩོད་པའི་རིག་གནས་འདིའི་རྒྱུན་ཐག་བོད་ཡིག་ལ་ཐུག་ཡོད་པ་མཁྱེན་མེད་པ་ཡིན་ནམ། ཡང་ན་མཁྱེན་ཡང་སྤྱན་གཅིག་བཙུགས་ནས་བཞུགས་པ་གང་ཡིན་མ་ཤེས། འོན་ཀྱང་། སེར་མོ་ཡི་སྡེ་ཡིས་རྒྱ་ཡིག་མི་མཁྱེན་པས་ད་ཐེངས་ཀྱི་གནས་ཚུལ་གྱི་གནད་མ་རྟོགས་པ་ཡིན་ཤས་ཆེ།
    3. དེ་བས་སྐབས་བབས་ཀྱི་རྩོམ་ཡག་འདི་འདྲ་བོད་ཡིག་ཏུ་བསྒྱུར་རྒྱུ་ནི་ཧ་ཅང་གལ་ཆེ་མོད། ད་ནངས་བར་དུ་ཅི་ཡང་བསྒྱུར་མཁན་མེད་ལ། དྲང་མོར་བཤད་ན་སྔོན་མའི་རྒྱ་ཡིག་ཐོག་གི་རྩོམ་ཡག་ཁག་ཀྱང་བོད་ཡིག་ཏུ་སྒྱུར་མཁན་མ་བྱུང་། དེ་བས་རྒྱ་ཡིག་ལས་ཞོར་ནས་སྦྱངས་པའི་དབྱིན་བོད་ལོ་ཙཱ་བ་ངས་འགན་འདི་དང་དུ་མི་ལེན་རང་ལེན་དུ་གྱུར་སོང་། ཚིག་ནོར་དོན་ནོར་ཡོད་ན་རྩོམ་པ་བོ་ཁོང་དང་ཀློག་པ་ཡོངས་ལ་དགོངས་དག་ཞུ།

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*